بسم الله الرحمن الرحیم
حدیث الأربعاء
سلسله مباحث اخلاقی _ شماره ۴
گزیده‌ای از بیانات ارزشمند حضرت آیت الله سید علی حسینی میلانی دامت برکاته :
اموری فرض است بر اعضاء و جوارح ما
در روایتی از امیرالمؤمنین و امام صادق علیهما السلام است می‌فرمایند: «لَا تَقُلْ بِمَا لَا تَعْلَمُ»
یک مطلب این است که انسان تا می‌تواند عالم باشد و علم پیدا کند به امور….
در امور متعلق به دیگران , اگر انسان روی گمان‌ها و شایعات و روی خیالات و توهمات حرف بزند خیلی خطرناک است.
در مرحله دوم حضرت می‌فرمایند: «بَلْ لَا تَقُلْ كُلَ مَا تَعْلَمُ»
بر فرض از فلان شخص، فلان گناه سر زده من باید بگویم؟ من باید منتشر کنم؟ باید منتقل کنم؟ آیا دیگران باید آگاه شوند از آن کار خلاف که در آنجا واقع شده؟
«إِنَّ الَّذينَ يُحِبُّونَ أَنْ تَشيعَ الْفاحِشَةُ فِي الَّذينَ آمَنُوا لَهُمْ عَذابٌ أَليمٌ»، این آیه چه می‌شود؟
والله اگر به این دو جمله عمل کنیم که «لَا تَقُلْ بِمَا لَا تَعْلَمُ بَلْ لَا تَقُلْ كُلَ مَا تَعْلَمُ» جامعه ما اصلاح می‌شود، چون جامعه از من و شما و امثال ما تشکیل شده، اگر ما خودمان را اصلاح کنیم جامعه اصلاح می‌شود. اگر جامعه اصلاح شود آیا این همه محکمه لازم است؟ آیا این همه ماموران پلیس لازم است؟ شما را به خدا فکر بکنید.
«بَلْ لَا تَقُلْ كُلَ مَا تَعْلَمُ» انسان خیلی چیزها را علم پیدا می‌کند، اما آیا از هر طریق علم پیدا کردیم، باید بگوییم؟!
