محمد بن مسلم مىگويد: شنيدم امام محمدباقر عليهالسلام مىفرمودند:
كلُّ مَنْ دَانَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ بِعِبَادَةٍ يُجْهِدُ فِيهَا نَفْسَهُ وَ لَا إِمَامَ لَهُ مِنَ اللَّهِ فَسَعْيُهُ غَيْرُ مَقْبُولٍ
وَ هُوَ ضَالٌّ مُتَحَيِّرٌ وَ اللَّهُ شَانِئٌ لِأَعْمَالِهِ وَ مَثَلُهُ كَمَثَلِ شَاةٍ ضَلَّتْ عَنْ رَاعِيهَا وَ قَطِيعِهَا
هركسی به واسطه عباداتی که خود را در آن به سختی و مشقت فراوان انداخته، دینداری خداوند متعال را کند
اما براى او امامی منصوب از سوی خداوند نباشد، تلاش او پذيرفته نيست!
او گمراه و سرگردان است و خداوند از اعمال و عباداتش متنفر است، او به مانند گوسفندى است كه از چوپان و گلۀ خود گمشده است.
کافی شریف؛ ج ۱؛ ص ۱۸۳
