بخشی از بیانات ارزشمند حضرت آیت‌الله سید علی حسینی میلانی دامت برکاته:
شرح حدیث امام رضا علیه‌السلام:
«إِنَّ يَوْمَ الْحُسَيْنِ أَقْرَحَ جُفُونَنَا، وَ أَسْبَلَ دُمُوعَنَا، وَ أَذَلَّ عَزِيزَنَا بِأَرْضِ كَرْبٍ وَ بَلَاءٍ، أَوْرَثَتْنَا الْكَرْبَ وَ الْبَلَاءَ إِلَى يَوْمِ الِانْقِضَاءِ؛ فَعَلَى مِثْلِ الْحُسَيْنِ فَلْيَبْكِ الْبَاكُونَ، فَإِنَّ الْبُكَاءَ عَلَيْهِ يَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظَامَ» (بحار الأنوار: ۴۴ / ۲۸۳)
- «أَسْبَلَ دُمُوعَنَا»
یک وقت انسان گریه می‌کند و یک وقت نه اینکه گریه می‌کند بلکه اشک از چشمانش جریان پیدا می‌کند و یک وقت نه اینکه اشک جریان پیدا می‌کند بلکه «أَسْبَلَ دُمُوعَنَا»!
اما «أَسْبَلَ دُمُوعَنَا» یعنی چه؟!
بنده در قدیم یادم هست که وقتی در ایام تابستان، کنار خیابان آب می‌گذاشتند تا عابرین استفاده کنند، روی این ظرف آب می‌نوشتند «سبیل یا عطشان» یعنی ای تشنگان این آب در اختیار شماست و در اختیار ما نیست و بی‌حد و حساب هر قدر که می‌خواهید از این آب استفاده کنید.
«أَسْبَلَ دُمُوعَنَا» یعنی اشک‌های ما بی اختیار و بی‌حد و حساب چون سیل از چشم‌های ما جاری است و این مرتبه اعلی اشک ریختن است.
این‌ها ظرافاتی است که در کلمات اهل‌بیت علیهم‌السلام وجود دارد و بیان کننده شدت حالاتی است که در مصیبت سیدالشهداء علیه‌السلام بر ایشان واقع می‌شود.
