حدیث «معرفتي بالنورانیة» _ بخش پنجم
نشانه مؤمن حقیقی ؛ داشتن وسعت قلب جهت قبول همه مطالب اهل‌بیت علیهم‌السلام
قلْتُ يَا أَمِيرَ اَلْمُؤْمِنِينَ مَنِ اَلْمُؤْمِنُ وَ مَا نِهَايَتُهُ وَ مَا حَدُّهُ حَتَّى أَعْرِفَهُ؟
قالَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ يَا أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ قُلْتُ لَبَّيْكَ يَا أَخَا رَسُولِ اَللَّهِ.
قالَ اَلْمُؤْمِنُ اَلْمُمْتَحَنُ هُوَ اَلَّذِي لاَ يُرَدُّ مِنْ أَمْرِنَا إِلَيْهِ شَيْءٌ إِلاَّ شُرِحَ صَدْرُهُ لِقَبُولِهِ وَ لَمْ يَشُكَّ وَ لَمْ يَرْتَبْ.
[سلمان رحمة الله علیه گوید] عرض کردم يا اميرالمؤمنين! مؤمن كيست و حدّ و نهايت ايمان چيست تا بتوان او را شناخت؟
حضرت فرمودند: يا ابا عبد اللّٰه! عرض كردم: بله اى برادر پيامبر خدا صلی الله علیه وآله.
حضرت فرمودند: مؤمن امتحان شده كسى است كه هر چه از جانب ما به او برسد قلبش براى پذيرش و قبول آن وسعت دارد و شک و ترديد در آن نمی‌کند.
بحار الأنوار , جلد ۲۶ , صفحه ۱
